Les lots 15 à 27 de cette vente proviennent de la collection de Mig Quinet.
De kavels 15 tot en met 27 van deze veiling zijn afkomstig uit de collectie van Mig Quinet.
« La peinture, c’est pas un art, c’est une démangeaison. »
Mig Quinet a exploré les voies les plus diverses dans son art, passant de la figuration. l’abstraction géométrique et lyrique pour retourner ensuite vers une forme de figuration épurée. Elle a produit une oeuvre dense, joyeuse, originale, fougueuse et poétique, aux couleurs éclatantes. Ses premiers tableaux sont figuratifs, intimistes et naïfs, à la manière d’un Edgard Tytgat. Dans les années quarante, elle emprunte au cubisme analytique le principe de déconstruction de l’objet, tout en gardant une palette lumineuse.
C’est à cette époque qu’elle participe à la fondation du mouvement de la Jeune Peinture belge aux côtés de Gaston Bertrand, Louis Van Lint, Anne Bonnet et Willy Anthoons. Elle prend part à presque toutes les manifestations du groupe, tant en Belgique qu’à l’étranger, à Paris, Amsterdam, La Haye et Stockholm.
Au début des années 50, Mig Quinet évolue vers l’abstraction géométrique dans un premier temps, puis lyrique, dans une véritable célébration de la nature et de ses flux de matières. Son oeuvre sera ensuite marquée par un retour . une figuration poétique et allusive, très personnelle, en marge de toute classification.
Qualifiée en 1947 « d’une des meilleures peintres de sa génération » par Robert L.Delevoye, Mig Quinet a bénéficié à six reprises d’expositions personnelles au Palais des Beaux-Arts entre 1953 et 1967. Une rétrospective lui a également été consacrée en 1988 au Musée d’Ixelles et au Mus.e de Louvain-la-Neuve. Ses collages font actuellement l’objet d’une exposition au Mus.e des Beaux-Arts de Charleroi.
« Schilderen is geen kunst, het is een jeuk. »
Mig Quinet heeft in haar kunst de meest uiteenlopende wegen verkend, van figuratie tot geometrische en lyrische abstractie, om vervolgens terug te keren naar een vorm van uitgepuurde figuratie. Ze heeft een dicht, vrolijk, origineel, temperamentvol en poëtisch oeuvre voortgebracht, met schitterende kleuren. Haar eerste schilderijen zijn figuratief, intimistisch en naïef, in de stijl van Edgard Tytgat. In de jaren veertig ontleent ze aan het analytisch kubisme het principe van de deconstructie van het object, terwijl ze een helder kleurenpalet behoudt.
In die periode neemt ze deel aan de oprichting van de beweging Jeune Peinture belge, samen met Gaston Bertrand, Louis Van Lint, Anne Bonnet en Willy Anthoons. Ze neemt deel aan bijna alle evenementen van de groep, zowel in België als in het buitenland, in Parijs, Amsterdam, Den Haag en Stockholm.
In het begin van de jaren 50 evolueert Mig Quinet eerst naar geometrische abstractie en vervolgens naar lyrische abstractie, in een ware viering van de natuur en haar materiaalstromen. Haar werk wordt vervolgens gekenmerkt door een terugkeer naar een poëtische en suggestieve figuratie, zeer persoonlijk en buiten elke classificatie.
Mig Quinet, die in 1947 door Robert L. Delevoye werd omschreven als “een van de beste schilders van haar generatie”, kreeg tussen 1953 en 1967 zes keer een solotentoonstelling in het Paleis voor Schone Kunsten. In 1988 werd hem ook een retrospectieve gewijd in het Museum van Elsene en het Museum van Louvain-la-Neuve. Zijn collages zijn momenteel te zien in een tentoonstelling in het Museum voor Schone Kunsten in Charleroi.
